இன்றும் சில சந்திப்புகள்! ( மூன்று மாநிலப் பயணம்- தொடர் : 92)

நடிகையர் திலகம் வீணை வாசிச்சு எழுப்புனாங்க இன்னிக்கு!   கோமாதா...... எங்கள் குலமாதா....

நல்ல சகுனம்!  காலை பத்துமணிக்கு மலர்விழியுடன் ஒரு சந்திப்பு. இந்த முறை எனக்கு அவுங்க ஆஃபீஸ் போக நேரம் அமையலை என்பதால்  அவுங்களே  வரேன்னு சொல்லிட்டாங்க.  கையில் ஒரு மஞ்சள் ரோஜாக் கொத்து!  கூடவே நன்றின்னு ஒரு  காஃபிக் கோப்பை. நம்ம பெயர்கள் வேற போட்டுருக்கு அதுலே. என்னத்துக்கு இதெல்லாம்னு கொஞ்சம் கடிஞ்சுக்கிட்டேன்.

இவுங்க நம்ம சென்னையில் ஹோப் ஃபவுண்டேஷன் இருக்கு பாருங்க, அங்கே இவுங்க  Exec. Officer-Women & Children Programs. நமக்கு ஒரு 13 வருசங்களாத் தெரியும்.  பெரிய குடும்பி.  நாப்பது பிள்ளைகள்!

 சென்னையில் தாம்பரத்தில் இருந்த இவுங்க ஹோம் இப்ப மேல்மருவத்தூர்  பக்கம் போயிருச்சு. இது ஹோப்பின் சொந்தக் கட்டிடம். பள்ளிக்கூடம், ஹாஸ்டல் எல்லாமும் சேர்ந்து அமைச்சது.  இவுங்களைப் பற்றி முந்தி எழுதுன பதிவுகளில் ஒன்னு  இங்கே.

பண்டிகைகள் எல்லாம் சமீபிக்கிறதேன்னு  பிள்ளைகள் துணிமணி செலவுக்காக ஒரு காசோலை கொடுத்துட்டுக் கொஞ்ச நேரம் பள்ளிக்கூடம், குடும்பம் பற்றியெல்லாம் பேசிக்கிட்டு இருந்தோம். இவுங்க சென்னையில் இருந்தவரை பயணங்களில் பிள்ளைகளைப்போய்ப் பார்ப்பது  வழக்கமா இருந்துச்சு.  வேறிடம் போனதும் இவுங்க தவறாமல் நமக்கு அழைப்பு அனுப்பினாலும்  அது என்னவோ தள்ளிப்போய்க்கிட்டே இருக்கு.

ச்சும்மா  ஆளில்லா அறையில்  மலர்கொத்து   வச்சு அழகு பார்க்கவேணாமேன்னு  மலரிடமே,  மலர்களைக் கொடுத்தனுப்பிட்டேன். அவுங்க அலுவலகத்தில் வச்சாலும்  வந்துபோகும் மக்கள் அழகை ரசிப்பாங்க!

அடுத்தமுறை கட்டாயம் ஒரு விஸிட் அடிக்கணும். மலர்விழி தானே  வந்து கூட்டிப்போறேன்னு சொன்னாங்க. பேஜாராப் போச்சு எனக்கு.   ஊரெல்லாம் சுத்தறோம்.... அந்த வழியாகவும் போயிருக்கோம்.  ஒரு எட்டுப்போகத் தோணலையே....   :-(

மலர்விழி கிளம்பினதும், நாங்களும் தாம்பரம் அத்தை வீட்டுக்குப் போகும் போது  ஒரு நடை நம்ம  விஷ்ணுவைக் கண்டுக்கலாமுன்னு தி நகர் சிவா விஷ்ணு கோவிலுக்குப் போனோம்.

யப்பா..... அந்த  சாலையில் என்னவொரு நெரிசல். வண்டியை ஜஸ்ட் நிறுத்தி இறங்கக்கூட வழி இல்லை. எதிர்சாரியில் நிறுத்திட்டு சாலையைக் கடக்கும் கூட்டத்தோடு ஒட்டிக்கிட்டேக் கோவிலுக்குப் போய் கும்பிடு போட்டுட்டுத் திரும்பினோம். இனி நேராத் தாம்பரம்தான்.

எங்க வீட்டு வேளுக்குடி இவுங்க. கோவில் விவரங்கள் எல்லாம்  அத்துபடி. தூக்கத்துலே எழுப்பிக் கேட்டாலும் கரெக்ட்டாச் சொல்லிருவாங்க. வயசானதால் கொஞ்சம் தள்ளாமை உடலுக்கு.

பகல் சாப்பாடு அங்கேதான். நாம் பயணம் போய் வந்த இடங்களைக் கேட்டு மேல்விவரம் எல்லாம் சொன்னாங்க. வாய்த்த மருமகளும் மாமியாருக்கு மேலே!  எப்பவும் இன்சொல். அஸிஸ்டண்ட் வேளுக்குடியாகிக்கிட்டு வர்றாங்க. க்விஸ் போல  சட்னு அப்பப்ப ஒரு  கேள்வியும் கேப்பாங்க.

அன்றைக்கான கேள்வி... திருநின்றவூர் பெருமாளின் பெயர் என்ன?  சட்னு நினைவுக்கு வரலை.....  விநாடி நேரம் யோசிக்கும்போதே   பக்தவத்ஸலன் என்ற பதில் :-)

பகல் சாப்பாட்டுக்கு, அத்தையின் கடைசி மகன் சந்த்ரு வந்ததும்  கொஞ்சநேரம் பேசிட்டு ரெண்டரை மணிக்குக் கிளம்பினோம். இன்னும் ஒரு வாரத்தில் சந்த்ருவுக்கு  சஷ்டியப்த பூர்த்தி! நமக்கு  இருந்து  அனுபவிக்கச் சான்ஸ் இல்லை. அதுக்காக நமக்கு வரவேண்டிய  கிஃப்ட் வராமப் போயிருமா?  அழகான  காமாக்ஷி விளக்கு, வெள்ளியில்!  நல்லா இருங்க  தம்பதிகளே!

ரெண்டுமணிக்கு மேலேதான் பகல் சாப்பாடே நடக்குது சென்னையில். நம்மவருக்கோ....  கடிகாரமுள் பனிரெண்டரை காட்டினால் போதும், பசி இருக்கோ இல்லையோ சாப்பிடும் கடமையைச் செய்து  முடிச்சுடணும்.

இப்ப நாம் போனது ஒரு பிரபல மருத்துவமனைக்கு. அரசு மருத்துமனை போல் இல்லாமல் அட்டகாசமான முகப்பு. வரவேற்பிலும்  பளிச்னு இருக்கும் குத்துவிளக்குகள், பூச்செடிகள்னு அருமை. நம்ம  நண்பரின் மகள்கூட இங்கே மயக்கமருந்து பிரிவில் மருத்துவரா இருக்காங்க. இப்ப நாம்  இங்கே வந்த காரணம் அவுங்களை பார்க்கறதுக்கு இல்லை.

நம்ம  பதிவுலக நண்பர் (மரத்தடி காலம்!) மகன், ஒரு விபத்தில் சிக்கி  இங்கே சிகிச்சையில் இருக்கார். சின்னப்பையன். சீக்கிரம் குணமாகணுமுன்னு போற கோவில்களில் எல்லாம் வேண்டிக்கிட்டேதான் இருக்கேன். நிலைமையைப் பார்த்தால் இன்னும் கொஞ்சநாள் மருத்துவமனையில் இருக்கும்படியாத்தான் என்ற தகவல் கிடைச்சது.  ஊரை விட்டுக்கிளம்புமுன் ஒரு பார்வை பார்த்துட்டு வந்தால் மனசுக்கு ஆறுதலாக இருக்கும்தானே?

வரவேற்பில் கேட்டபோது, ஐஸியூவில் இருக்கார்ன்னும், நமக்குப்போய்ப் பார்க்க ச்சான்ஸ் இல்லைன்னும்,  கூட இருக்கும்  குடும்ப அங்கம் வந்து கூட்டிப்போனால் ஒருவேளை பார்க்க அனுமதி கிடைக்குமுன்னும் சொன்னாங்க. நண்பரை செல்லில் கூப்பிட்டதும் கீழே வந்தார். இக்கட்டான நிலையில்  மௌனமா இருப்பதே பெரிய ஆறுதல் இல்லையா?  எல்லோருமே  ஒன்னும் பேசத்தோணாமல் நின்னோம். கோபால் ஒரு மாதிரி சமாளிச்சுக்கிட்டு, மகன் எப்படி இருக்கார்னு கேட்டார். டாக்டர்ஸ் கவனமாப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்காங்க. குணமாக நாள் செல்லுமுன்னு சொல்றாங்கன்னார். நாள் போகட்டும், எப்படியாவது நல்லபடியா குணமானால் சரி என்னும் நிலைமையில் நாம் இருக்கோமே!

அதுக்குள்ளே  மேலே அறையில் இருந்து  கூப்பிட்டாங்க. டாக்டர்ஸ் வந்து பார்த்துக்கிட்டு இருக்காங்களாம். சிகிச்சை பற்றிப் பேசணுமுன்னு இவரைத் தேடறாங்க. உடனே நீங்க போய்  என்னன்னு பாருங்க. எங்க பிரார்த்தனைகள் எப்பவும் உண்டுன்னு சொல்லி நண்பரை அனுப்பிட்டு,  கொஞ்சம் கனத்த மனசோடுதான் பெருமாளுக்கு விண்ணப்பித்துவிட்டுக்  கிளம்பினோம். நல்லபடி குணமாகணும் சாமி.....

நண்பர் உங்களுக்கெல்லாம் தெரிஞ்சவர்தான். நமக்கு நண்பரின்  அப்பாவும் கூட  நண்பரா ஆகிப் பலகாலமாச்சு. அவுங்க  நம்ம ஆசிஃப் மீரானும், அப்துல் ஜபார் ஐயாவும்தான்.

இப்ப நேராத் தி நகர்தான். சின்ன வேலை ஒன்னு இருக்கு நம்ம  ஸ்ரீநிவாஸ ஆச்சாரியிடம்.  ரொம்பவே நம்பகமான நபர். தன்மையான மனிதர். வேலைத்தரமும் நம் மனசுக்கேத்தபடி நல்லாவே இருக்கு.

இங்கே நியூஸியில் ரிப்பேர் வேலைக்கெல்லாம் ரொம்ப மெனெக்கெடணும். ஹை கேரட் கோல்ட்ன்னு முதலில்  ரிப்பேருக்கு எடுத்துக்கவே மாட்டாங்க. தப்பித்தவறி  எதாவது செஞ்சு கொடுத்தாலும்  அதுக்குண்டான கூலி அதிகம். அதனால் எதாவது செஞ்சுக்கணுமுன்னா சென்னைப் பயணத்துலேதான்.

'இதுவா நீ கேட்டுக்கிட்டு இருக்கே'ன்னார் நம்மவர்.

ஊஹூம்... இதே போலத்தான். ஆனால்  வேற ஒரு  மெட்டல் என்றேன்.  ஆள்... கப் சுப் :-))))

கொஞ்சம் காத்திருந்து போன வேலையை முடிச்சுக்கிட்டு,  தெருமுனையில் இருக்கும்  ஜி ஆர் டிக்குள் நுழையாமல் அறைக்கு வந்து சேர்ந்தோம். இன்றைக்கான சுத்தல் முடிஞ்சதுன்னு நம்ம சீனிவாசனை வீட்டுக்கு அனுப்பிட்டோம். ராத்ரி  இங்கேயே எதாவது வாங்கினால் ஆச்சு.  நம்மவருக்கு வழக்கமான ஊத்தப்பம் இருக்கவே  இருக்கு:-)

கொஞ்ச  நேரத்தில் இன்ப அதிர்ச்சி ஒன்னு  செல் வழியா வந்தது!   அடுத்து இன்னொரு கால், இதே விஷயத்தைச் சுமந்து வந்தப்ப மனசுக்கு  மகிழ்ச்சியா இருந்தது உண்மை.

உடனே நம்ம  ட்ரைவர் சீனிவாசனிடம், காலை ஒன்பதுக்கு  வரச் சொன்னோம்.

தொடரும்...........:-)